|      رمان بیداری، به‌دور از نمادهای بیدارگرانۀ انقلابی، قصۀ زنی معمولی است که خرده‌رؤیاهایی دارد و سر سوزن ذوقی، از رفاه زندگی زناشویی دلزده است، با ملال روزمره‌اش می‌جنگد، درکی از موهبت مادری و شکوهِ همسرداری ندارد، به سنت‌ها پشت می‌کند و آخرسر هم به‌دست خود به فنا می‌رود. روایتِ آشنای زن طبقۀ مرفه قرن‌نوزدهمی که نمونه‌های اعلایش را در مادام بوواری گوستاو فلوبر، آنا کارنینای لِف تالستوی و هدا گابلرِ هنریک ایبسن دیده‌ایم، با این تفاوت که حالا نویسندۀ داستان زن است.

|      در بیداری، جهان در قالب‌های عینی باشکوهی بازنمایی می‌شود، مملو از تجاربی که حواس آدمی را تحریک می‌کنند: از پارچۀ لباس زن‌ها گرفته تا اشارات پیاپی به غذاهای لذیذ و رنگ‌های زنده، از موسیقی هیجان‌انگیز مادموازل گرفته تا آوای همیشگی دریا – ترجیع‌بندی مهم در اثر، در کنار «بوی اغواگر» آن. (استفانیا چوچا)
 

|      این رمان نخستین بار در سال 1899 منتشر شد. کتاب داستان ادنا پونتلیه، زنی ویکتوریایی در اواخر قرن نوزدهم در یکی از ایالت‌های جنوب آمریکا را دنبال می‌کند و کشمکش او بر سر دوراهی‌هایی که جامعه برایش انتخاب کرده. عنوان کتاب اشاره به انقلابی درونی دارد که در طول داستان برای ادنا اتفاق می‌افتد و او را از خوابی چندین ساله بیدار می‌کند. «بیداری» در زمان انتشارش مولد طیف گسترده‌ای از واکنش‌های متفاوت در میان خوانندگان و منتقدان شد، چراکه در نوع خود یکی از نخستین آثار ادبیات آمریکایی است که بدون هیچ نشانی از تمکین و مدارا و به شکلی بی‌پروا سراغ مسائل زنان می‌رود.

|      رمان ترکیبی است از روایت واقع‌گرایانه، نقد اجتماعی برنده و پیچیدگی‌های روان‌شناختی. بیداری از پیشگامان ادبیات مدرنیستی امریکایی است و در کنار آثار نویسندگانی چون ویلیام فاکنر و ارنست همینگوی قرار می‌گیرد. و تاثیرش در آثار نویسندگان معاصری چون ایدیت وارتون و هنری جیمز طنین انداز است. بیداری همچنین در کنار نخستین آثار ادبیات جنوبی آمریکا قرار می‌گیرد؛ ادبیاتی که بعدها با آثار ویلیام فاکنر، فلانری اوکانر، کارسون مکالرز و تنسی ویلیامز به یکی از مهم‌ترین جریان‌های ادبی قرن بیستم تبدیل می‌شود.