| «تا جایی که می‌توانید درباره‌ی نقش موردنظرتان کندوکاو کنید. به دستورهای صحنه‌ی نمایشنامه‌نویس دقت کنید. بدین ترتیب، به سرنخ‌های ارزنده‌ای دست خواهید یافت. ببینیند دیگران درباره‌ی آن نقش چه نظری دارند؟ چه اتفاق‌هایی برایش افتاده است؟ تحت تأثیر چه چیزهایی است؟ خواسته‌اش چیست؟ اهلِ کجاست؟ حالا کجاست؟ در کلیسا؟ پارک؟ سالنِ طراحی؟ قطب شمال؟ سونا؟ با چه کسی حرف می‌زند؟ چه رابطه‌ای با هم دارند؟ اکنون چرا این حرف را می‌زند؟ سبکِ کار چیست؟ مربوط به چه دوره‌ای است؟ چه کاره است؟ چه لباسی پوشیده است؟ کفش پاشنه‌سوزنی؟ فرض کنید نمایشنامه مربوط به ۱۹۰۲ باشد. آیا خانم‌ها در آن زمان پاهای‌شان را روی هم می‌انداختند؟ این طور بازی کردن خیلی سخت است! بکوشید تا موقعیت را بازی کنید. مفهوم را بازی کنید.»
| این کتاب گزیده‌ای‌ست از تک‌گویی‌هایی که از نمایشنامه‌های معروفِ نیمهٔ دوم سدهٔ نوزدهم(فرانک ودکینت، اسکار وایلد، گرهارت هاو‌پتمان، آلفرد ژاری) تا دههٔ ۱۹۷۰(داریو فو، آلن آیکبورن، پَم جِمس، مارگریت دوراس) برگرفته شده، و ایستگاهی‌ست کوتاه برای دیدار با بسیاری از نمایشنامه‌نویسانی که به کمک هم در درازنای این راه، پرچم تئاتر مدرن را برافراشته‌اند.